வெட்ட வெளியில் இருக்கும் பியானோ மீது
ஆலங்கட்டி மழை பெய்கிறது
மழையைக் கேட்டு இசையைப் பார்க்கும்
சிறுவன் கண்களில்
இரண்டு தொட்டி மீன்கள் இசைக்கின்றன.
எனவே
திறந்து இருக்கும் சவப்பெட்டியில் விழும் மழைத்துளிகளால்
சடங்குகளுக்குப் பிறகு இறந்தவன் எப்படியும் முளைத்துவிடுவான்

நான் வேறு யாருமல்ல
வானில் பறக்கும்போது
குளத்தில் தெரியும் பறவைகளை உண்பவன்

நீயும் வேறு யாருமல்ல
குளத்துக்கு மேலே பறவைகள் எதுவும் பறக்காதிருக்க
காவல் காப்பவள் அவ்வளவே

நாம் போன பிறகு
பறவைகள் அதே குளத்தில் நீர் அருந்துகின்றன
நாம் நண்பர்கள் என்று நினைத்து.

Goldenrod- A Stunning Poetry Collection from Maggie Smith

In this pandemic, we all felt most of the days we spent were so much of a despondency. As usual, For relief, I have chosen to read poetry that only gave rise to me.

In the last few days, I have read a stunning poetry collection from a pushcart prize champion Maggie Smith’s Goldenrod. ( most of us may be remembered Good bones poet Maggie Smith)

Really it opens a new vision to my poetry world with simple phrases she made a greater imageries.

Choose it you can enjoy as like me

How dark the beginning

…….

We talk so much of light, please

let me speak on behalf

of the good dark. Let us

talk more about how dark

the beginning of a day is.

……Imagine if I could

wear my home and call it my body,

wear my body and call it home.

Where Honey Comes From

For more poems from… Maggie Smith

When my daughter drizzles gold
on her breakfast toast, I remind her

she’s seen the bee men in our tree,
casting smoke like a spell until

the swarm thrums itself to sleep.
She’s seen them wipe the air clean

with smoke, the way a hand smudges
chalk from a slate, erasing danger

written there, as if smoke revises
the story of the air until each page

reads never fear, never fear. Honey
is in the hive, forbidden lantern

lit on the inside, where it must be dark,
where it must always be. Honey

is sweetness and fear. I think
the bees have learned to embroider,

to stitch the sky with warnings
untouched by smoke. Buzzing

is the sound of bees perforating the air,
as if pulling thread through over

and over, though the thread too is air.

தாத்தாவின் சொற்றொடர்கள்

 

அந்த வயதான மனிதனுக்கு அதிகபட்சம் ஐந்து வயதுதான் இருக்கும்”

இப்படி ஒரு தொடரை தாத்தா தினமும் சொல்லிவிடுவார்.

அப்போது கடவுளை விட அழகாக இருப்பார்.

நுணாமர நுகத்தடி போல இருக்கும் பாட்டி
பல் துலக்கி ~ வாயைத் துவைத்தது போல கொப்பளிப்பதாகக் கூறி தாத்தா சிரிப்பார்

அப்பாவும் அப்பபடி தாத்தா சொன்ன ஒரு வாக்கியத்திலிருந்துதான் பிறந்திருக்கிறார் அவ்வளவு சமநிலையின்மை இருக்கிறது அவர் இயல்பில்

தாத்தாவின் குடிசையில்
தொங்கும் குட்டித்தழைகளோடு ஒரு வெள்ளாட்டுக் குட்டியே கதவாகப் இருந்தது.

விரல்களை வைத்துக்கொண்டு உள்ளங்கையை விற்றுவிடு என எதிரே வந்தவரிடம் சொல்லிவிட்டு தாத்தா ஏர் கலப்பையோடு நடந்ததைதான் கடைசியாகப் பார்த்தேன்.

தாத்தா படுத்தப் படுக்கையாகிப் போன போதும்
அவர் உடலில் விளைச்சல் தரும் பகுதியாக வாய் மட்டும் இருந்தது.

இன்று காலை என் மனைவியிடம்
“நேற்று இரவு யாரோ என் தலையை இந்த உடம்பில் பொருத்திவிட்டு போனது போல உடல் அசதியாக இருக்கிறது” என்றேன்

அருகிலிருந்தவர்கள் வாயை மூடிய பிறகும் தலைமுடியாலும் சிரித்தார்கள்.

தாத்தா எனக்குச் சமீபத்தில் வசிக்க ஆரம்பித்திருப்பது போல உணர்ந்தேன்

இனிமேல்

ஒரு விண்மீனின் கடவுள் நான்,

சரி சரி.. நீங்களும் ஏதோ ஒரு விண்மீனின் கடவுளாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

ஒருவரை அதிகமாக காதலிப்பதால் விரைவில் வயதாகிவிடுகிறது

அன்பே! உனக்கு போதுமான மனிதனாக இல்லாதற்கு வருந்துகிறேன்

என்னைப்பற்றிய புத்தகத்தில் ஒரே நேரத்தில் இரண்டு பக்கங்களைப் படித்திருக்கிறாய்.

யாரைப்போலவோ நான் தோன்றக் கூடும் என்ற பயத்தில்

மீண்டும் மீண்டும் வந்தபோதும் உன் வீட்டின் கதவைத் தட்டாமல் அதன் மீது பின்வரும் பல குறிப்புகளை எழுதியிருக்கிறேன்

உப்பு நுனியிருக்கும் விரல்கள் உன்னுடையவை

கடுகு விதை போன்ற அழகான பெண் நீ

ஒரு தும்பியின் வாலை ஊசியாகக் கொண்டு ஆடை தைக்கும் பார்வையற்ற பெண் நீ

ஆமணக்கு இலை காம்பு குழலில் புகைப்பிடிக்கும் கிழவன் நான்

நாம் ஒருவருக்கொருவர் எவ்வளவு அதிகமாக நேசிக்கிறோமோ, அவ்வளவு வயதாகிவிடுகிறது

நம் காதல் காகிதத்தில் செய்த வீடு அது அமைதியாக இருக்க காற்று நீண்ட நேரம் உதவாது.

குளிரை சந்திக்காத மேகம் மழை என்ற சொல்லை கற்பனை கூட செய்யாது

தண்ணீரின் மீது படுத்து தூங்கும்போது வரும் எல்லா கனவுகளும் பலித்துவிடும்
….
….
பிறகு நாம் திரிந்த தோட்டத்தின் எல்லா இடத்திலும் நின்றேன்

தோட்டத்தின் எல்லா காற்றையும் சேகரித்தேன்

அரை முட்டாள் போல அவற்றை அங்கேயே விட்டுவிட்டேன்

மேகங்களின் பின்னால் ஒளிந்துகொள்ளவும்

கற்களின் பின்னால் ஒளிந்துகொள்ளவும் தேர்ந்தவன் போல

செல்கிறேன் ~ மறைகிறேன்.

அவரவர்_முகம்

அவரவர் முகம்

சதுரத்தின் மீது

ஒரு சிலுவை  விழுந்ததும்

உலகின் கருணை மிகுந்த செவ்வகங்கள் உருவாயின

ஒன்றில் தேவன்

ஒன்றில் சாத்தான்

மற்ற இரண்டிலும் குழந்தைகள் என நின்றார்கள்-

ஏதோ அளவெடுக்க வந்த கணக்கு ஆசிரியர்

சிலுவையை அருகிலிருந்த

வட்டத்தின் மீது நகர்த்தியதும்

அதிலிருந்து உருவான  விசிறிகளை  எடுத்து

நால்வரும் காற்று வீசினார்கள்

அப்போது,

அடுத்த சில மூச்சிற்குப் பிறகு

இறப்பவனைப் போல 

காற்று  திக்குமுக்காடியது

தேவனும் சாத்தானும் முறைத்தபடி இருந்தார்கள்

எங்களை முடிந்தால் பிடியுங்கள் என

செவ்வகங்களை மாட்டிக் கொண்டு ஓடிய சிறுவர்கள்

வீட்டுப் பாடம் எழுதிய   சிலேட்டுகளில்

ஆளுக்கொரு  உருவம் கிறுக்கியிருந்தார்கள்

வீடுவரை துரத்திவந்த  தேவனும் சாத்தானும்

இரண்டு உருவத்திலும் அவரவர் முகத்தையே கண்டார்கள்.

மனிதனை மீனாகவும் மீனை மனிதனாகவும் மாற்றுதல்

தண்ணீரில் விழுந்த அவனிடம்

 “நீயும் மீன் தான் ~  நீயும் மீன்தான் ”  என

பல முறை சொன்னபிறகுதான் நீந்தத் தொடங்கினான்

அவனை மீனென நம்பவைக்க

சுண்டு விரலைப் புழுவென காட்டி

கையை தூண்டில் போல வீச வேண்டி இருந்தது. 

நீந்தி கரையேறிய பிறகு

அவனை மனிதன் என்று நம்பவைக்க

பெரிய சிரமமேதும் படவில்லை

தள்ளிவிட்டது நான் தான் என்று சொன்னேன்

என்னைத் துரத்தியபடி மனிதனாகி விட்டான்.

மேலும் வாசிக்க…
https://www.vasagasalai.com/kavithaikal-poovithal-umesh/